One Shot ~Przyjaciele na zawsze~

Brązowooka  pięciolatka wchodzi z kobietą do środka. Nie ma pojęcia gdzie się właśnie znajduje, przecież jeszcze kilka dni temu o tej porze mamusia czytała jej bajki  przy otulającym cieple ognia rozżarzonego w kominku.

   Szatynka kurczowo ściska rękę rudowłosej niewiasty, która jako jedyna wzbudziła jej zaufanie od czasu wypadku rodziców.

-Violu. – szepcze kobieta –To będzie twój nowy pokój. – uśmiecha się pokrzepiająco kucając przy dziewczynce. Mała lustruje pomieszczenie przyglądając się uważnie swoim nowym współlokatorką, które nawet na moment nie podniosły głowy znad książek. Przełyka ślinę czując ucisk w żołądku.

-Gdzie moja mama? – odzywa się pierwszy raz tego dnia. Z twarzy kobiety znika wymuszony uśmiech na którego miejsce wpływa współczucie i troska o dziewczynkę.

   Nie cierpiała odpowiadać na to pytanie. To samo, które słyszała za każdym razem z ust małych, bezbronnych, niczego nieświadomych istot.

50-latka wzdycha cicho i zakłada kosmyk włosów za ucho Castillo.

-Posłuchaj Violu. – jej ton jest uspokajający, że nawet najgorsze słowa wydobyte w tej chwili z jej ust mogłoby się wydawać czymś dobrym, nie wzbudzającym żadnego niepokoju. –Czasami dzieje się tak, że osoby na którym nam zależy muszą odejść. – czekoladowe spojrzenie tkwi w oczach kobiety czekając na dalsze wyjaśnienia. –Ale odchodzą do lepszego miejsca, są tam szczęśliwi.

-Do takiego w którym są jednorożce, a wszyscy chodzą po chmurach? – kobieta śmieje się cicho

-Do takiego w którym są jednorożce i wszyscy chodzą po chmurach. – posyła jej pobłażliwy uśmiech, który szatynka niepewnie odwzajemnia.

   Obok nich zjawia się mały chłopiec na oko w wieku Violetty z brązową czupryną, zielonymi oczami i słodkim, dziecięcym uśmiechem.

-Jesteś tu nowa, prawda? – uśmiecha się w jej stronę na co Castillo kiwa głową. –Jestem León. – wyciąga do niej dłoń, którą dziewczynka nieśmiało ściska.

I tak zaczęła się ich historia.......

♥♥

Mijały dni, miesiące, lata; a oni wciąż byli nierozłączni. Każdy dzień spędzali razem. Wszyscy w przerwach biegali, kopali piłkę; dziewczynki bawiły się we wróżki, a oni wspólnie siedzieli pod drzewem czytając sobie nawzajem ulubioną książkę, lub dzieląc się marzeniami. Ich przyjaźń była czymś niezwykłym. W chwilach słabości wspierali siebie nawzajem. Zawsze obiecywali sobie, że nigdy o sobie nie zapomną.

-Sto lat, sto lat... – podśpiewuje León podchodząc do jubilatki.  –Wszystkiego najlepszego Vilu.  – wyciąga ręce zza pleców podając jej do dłoni małą bransoletkę z misiem. Dziewczynka uśmiecha się rzucając się na szyję przyjacielowi.

-Dziękuje, jest piękna. – odrywa się od niego z uśmiechem, który zaraz zostaje odwzajemniony.

   Dziś szatynka obchodzi swoje 12 urodziny, które jak zwykle spędza ze swoim starszym o rok przyjacielem.  

Kiedy chłopak już chcę coś powiedzieć przerwa mu dźwięk skrzypienia drzwi zza których wyłania się rudowłosa kobieta.

-Violu, mogę cię prosić na chwilkę? – uśmiecha się w stronę dziewczynki, która wstaje z dotychczasowego miejsca i udaję się za opiekunką.

♥♥

-Wyjeżdżasz?  -pyta Verdas kiedy ta ściera dłonią łzy świdrujące w jej oczach.

-Jakieś małżeństwo chcę mnie zaadoptować, mówili, że będę miała nowy dom.

-To super, prawda? – wymusza uśmiech

-Ale nigdy więcej się nie zobaczymy. – na te słowa chłopak smutnieje. Wiedział, że ten dzień kiedyś nadejdzie, ale nie sądził, że stanie się to właśnie teraz.

-Ale będziesz szczęśliwa, to jest ważne. – posyła jej uśmiech –Nie ważne gdzie, kiedy i  jak daleko od siebie, przyjaciele na zawsze. – recytuję wcześniej wymyśloną przez nich formułę wyciągając do szatynki mały paluszek, który dziewczynka splata ze swoim po czym przytula przyjaciela

♥♥

     Mija 8 lat. Violetta od 2 lat jest już pełnoletnia, jednak wciąż mieszka ze swoimi opiekunami. Są dla niej jak prawdziwi rodzice. Od czasu adopcji pokochała ich bezgranicznie.

   Na jej nadgarstku wciąż plączę się ta sama, wyjątkowa bransoletka z misiem. Wspomnienia stale krążą po jej głowie, lecz teraz ważna jest dla niej przyszłość.

    Idąc przez park natyka się na świstek papieru ledwo trzymający się na drobnym gwoździu wbitym w tablicę. Dziewczyna zatrzymuje się i zaczyna czytać. W połowie tekstu urywa czując napływające do oczu łzy. Kobieta, która przez tyle lat zajmowała się nią .. odeszła. Rudowłosa, która dała jej nadzieję i miłość brakujące jej po stracie rodziców.

    Castillo czując ciepły oddech na swojej skórze odwraca się spotykając swój wzrok z dwoma, przepełnionymi smutkiem szmaragdami. Kiedy jednak odrywa od nich swoje spojrzenie widzi wyższego o głowę mężczyznę, z kasztanowymi włosami zaczesanymi do góry. Atrakcyjność szatyna lekko onieśmiela dziewczynę, ale kiedy drugi raz parzy w jego oczy dostrzega coś więcej. Jakby kiedyś go już widziała.

-Znała ją pani? – melodyjny głos mężczyzny wybudza Castillo z transu.

-Tak, ona.. była dla mnie kimś bardzo ważnym. – spuszcza głowę załamana. Kiedy ją podnosi z łzami w oczach patrzy na szatyna.

-Dla mnie także. – wzdyma wargi i wyciągając rękę z kieszeni patrzy na zegarek. Dziewczyna wykorzystując chwilę nieuwagi lustruje go wzrokiem. W jej głowie wciąż panuje nieład. -Może to trochę nie na miejscu, ale czy dałaby się pani zaprosić do tej kawiarni obok? Jeśli nie, to oczywiście zrozumiem. – na początku szatynka układa w głowie grzeczną odmowę, ale gdy patrzy w jego tęczówki wszystkie wątpliwości znikają.

♥♥

Kiedy menu przyniesione przez kelnera znajduję się na stole ich dłonie stykają się tworząc niewidzialną nić, przez którą fala gorąca przepływa po ich skórze.

-Przepraszam. – rumieni się lekko dziewczyna na co nieznajomy uśmiecha się subtelnie.

-Moja wina. – niechętnie zabiera rękę –Co pani sobie życzy? – odkłada kartę na miejsce wpatrując się w jej czekoladowe spojrzenie.

-Może nie tak oficjalnie. – zawstydza się szatynka –Jestem Violetta. – wyciąga do niego dłoń, lecz on niezdolny do żadnego ruchu zamiera.

-Violetta? – upewnia się jak sparaliżowany

-Tak. – śmieje się cicho. Wtedy do głowy powracają tysiące pięknych wspomnień. Na początku mężczyzna waha się tłumacząc sobie, że to zbieg okoliczności, ale kiedy na nadgarstku nieznajomej dostrzega wystający spod płaszcza kawałek dobrze znanej mu bransoletki jego serce znacząco przyspiesza, a na twarz mimowolnie wkrada się promienny uśmiech.

-León. – reakcja młodej kobiety wprawia go w rozbawienie.

-Słucham? – odkłada kartę wlepiając swój wzrok w szatyna na co on cicho śmieje się. 

♥♥

Idąc obok siebie wzrok Leona wciąż krzyżuję się ze spojrzeniem Violetty. Wciąż nie może uwierzyć, że znów ją widzi, w dodatku jako tak śliczną, dorosłą już dziewczynę. Po chwili zatrzymują się przed domem szatynki.

-Do zobaczenia. – uśmiecha się do niego. Kiedy już chcę odwrócić się by wejść do domu mężczyzna odwraca ją w swoją stronę i przyciągając do siebie czule całuje. Wtedy pojawia się coś, czego jeszcze nigdy nie doświadczyli, ich serca wypełnia całkowite szczęście. Violetta kładzie ręce na zmarzniętych policzkach Verdasa i odwzajemnia utęskniony pocałunek. Stoją tak jeszcze przez kilka minut czując żar rozpalający się w sercu.

♥♥

    Mija rok. Rok pełen szczęścia, miłości i cieszenia się sobą nawzajem. Na palcu Violetty widnieje piękny, złoty pierścionek, który Leon podarował jej kilka dni temu. Już niedługo oficjalnie miała zostać Violettą Verdas, żoną najważniejszej osoby w jej życiu.

    Siedząc w samolocie rozmawiają o swoich wyobrażeniach na temat pięknego miejsca, w którym za kilka godzin powinni wylądować. Śmieją się, przytulają zupełnie nie zdając sobie sprawy z tego, co właśnie się dzieje. Kiedy z głośników słyszą niepokojący głos Stewardessy, dziwne sygnały i widzą migające, czerwone światła dociera do nich co niedługo ma się stać.

-León, boję się. – szepcze przerażona dziewczyna. On jedynie przełyka ślinę i chwyta delikatnie dłoń swojej narzeczonej.

-Posłuchaj. – zagryza wargę –Nie ważne co się teraz stanie, pamiętaj o tym co sobie kiedyś obiecywaliśmy. – wyciąga do niej mały paluszek, który szatynka splata ze swoim.

-Kocham cię. – do jej oczu zaczynają napływać łzy. Verdas stara się opanować, nie rozpłakać jak małe dziecko, choć w jego środku trwa zacięta walka.

-A ja ciebie, bardzo. – całuję ją po raz ostatni. Castillo wtula się w niego dławiąc się łzami. Oboje zamykają oczy czekając na to, co było im przeznaczone od początku.

   Po chwili kompletnie nic nie czują. Samolot roztrzaskuje się na miliony kawałków, tak samo jak ich serca, lecz dusze nadal trwają ze sobą. Oboje odeszli, ale śmierć ich nie rozłączyła.

                  

                         ********************************************************

                          ******************************************************

Hej! Wiem, że mój ostatni OS nie zakończył się Happy End'em, tak samo jak ten, ale chyba  mam fetysz na smutne OS :,D Miałam lekkie problemy z wstawieniem tego, bo raz zdjęcia nie było (nie mogłam się powstrzymać xd), raz z notką coś źle, ale w końcu jest! Dziwię się sama sobie, bo minęły 4 dni, ale co tam! OS średnio mi wyszedł, ale tak to jest jak się piszę na szybko xd Nie przedłużając mam nadzieję, że nie zanudziliście się w trakcie! I dziękuje za komentarze pod poprzednim rozdziałem! Jesteście cudowni ♥